Ik hoor ze tegenwoordig vaker. Uitspraken als “het zit bij ons in de genen.” of: “Ik ben nou eenmaal zo.” en “Daar kom je niet zo snel vanaf hoor!”
En soms vraag ik dan door. Hoe weet je dan dat het in je genen zit? Is dat onderzocht? Is waar jij tegenaan loopt überhaupt iets wat ‘in je genen’ kan zitten? En heb je al geprobeerd er vanaf te komen? Wat heb je dan allemaal geprobeerd?
Irritante vragen, merk ik. Dat gesprek willen de meeste mensen helemaal niet aangaan. Het is makkelijker om vast te blijven zitten in je belemmerende overtuiging dat iets nou eenmaal zo is. Wat feitelijk totaal niet klopt of onderbouwd is.
En daar zit mijn les in: niet iedereen wil (nu) geholpen worden. Maar het doet me wel wat als ik iemand in ongemak zie, in pijn, terwijl ik weet dat er misschien nog tig manieren zijn om daaruit te komen.
En niet alleen is de vraag: “Wil je geholpen worden?” De vraag daarna is: “Ben je bereid om er alles voor te doen?”
En dat eerste daar zegt bijna iedereen ‘ja’ op. Maar dat tweede… Nee. Er alles voor doen geeft namelijk korte termijn pijn en weerstand. Maar lange termijn vrijheid. Ons brein is niet ontwikkeld om zo ver vooruit te kijken en dat in combinatie met een maatschappij die ingericht is op dopamine shots en korte termijn geluk.
Maar de reden dat ik EMTC ben gestart is wel hierom. Mensen verlossen uit hun pijn en ze blijvende, lange termijn geluk geven. Beginnend bij mezelf.
